Persoonlijk

Het is vandaag precies 20 jaar geleden…

Vandaag is een emotionele dag. Daarom ook dit persoonlijke artikel. Ik schrijf liever over leuke onderwerpen maar ook verdrietige gebeurtenissen horen bij het leven.

Maandag 10 november 1997

Voor mij een normale schooldag in groep 6. Maar de omstandigheden thuis waren alles behalve normaal. Je was die ochtend nog bij me, maar niet meer aanspreekbaar. De medicatie zorgde ervoor dat je aan één stuk door sliep. Tenminste, dat is wat ik me ervan herinner. Je lag in een ziekenhuisbed dat niet lang daarvoor speciaal voor jou thuis is neergezet. Op het nachtkastje naast je stond een radio waar zachtjes de klanken van je lievelingsmuziek uit te horen waren. Af en toe maakte je geluid in je slaap. Had je pijn? Of was je aan het dromen? Een voor altijd onbeantwoorde vraag.

De ochtend verliep zoals altijd. In de middag pauze ging ik een uurtje naar huis. Even wat eten. Daarna belde ik met mijn beste vriendinnetje om na school iets af te spreken. Maar dat gesprek werd plotseling onderbroken. Mijn vader kwam naar me toe gerend en zei dat ik moest ophangen. Hij moest de huisarts bellen…want mama was gestopt met ademhalen. Ik begreep er niks van en liep naar de keuken waar de verzorgster bezig was. Ze zag mijn verbaasde gezicht en vroeg wat er was. Ik vertelde haar wat mijn vader had gezegd en een seconde later rende ze naar de slaapkamer.

Ik weet nog dat ik door de gang liep richting de slaapkamer van mijn ouders. Maar ik durfde niet dus in plaats daarvan ging ik naar mijn eigen slaapkamer. Ik keek op de klok. 12:27 uur. Het tijdstip dat ik nooit zal vergeten. Meteen daarna bracht de verzorgster me weer naar school. De middagpauze was nog niet voorbij. Dus we liepen naar de lerarenkamer om mijn lerares in te lichten. Toen ze het hoorde, gaf ze me meteen een knuffel. Na de pauze kregen ook mijn klasgenootjes het verdrietige nieuws te horen. Iedereen was erg stil. Een aantal klasgenootjes reageerden en er werd daarna gepraat over het verlies van dierbaren. Iets wat voor mij op dat moment nog te vroeg was om het echt te realiseren.

Wat ik wel nog weet is dat ik na school werd opgehaald. Ik zou heel even naar huis gaan om mijn moeder te zien om vervolgens naar mijn beste vriendinnetje te gaan. We reden de straat in en er stond een lijkenwagen geparkeerd. De harde realiteit. Ik herinner me daarna nog maar flarden. Maar het moment dat ik mijn moeder levenloos in het bed zie liggen, staat op mijn netvlies gebrand. Ze droeg een groene outfit, want dat was haar favoriete kleur. En ze leek op mijn moeder maar ook weer niet. Een rare gewaarwording voor een kind van negen. Ik weet niet meer hoe ik gereageerd heb, maar van binnen raakte ik in paniek. Het besef dat mijn moeder er niet meer was, werd op dat moment pijnlijk duidelijk.

10 november 1997 staat in mijn geheugen gegrift. Door borstkanker is het leven van mijn moeder op deze dag veel te vroeg geëindigd. Ze was een lieve, charmante, vrolijke en ondernemende vrouw, moeder, zus, vriendin, maatje en collega. Ze wordt na al die jaren nog steeds ontzettend gemist.

Mama, mijn herinneringen aan jou zijn nog steeds springlevend. Je bent niet meer bij me, maar je leeft voort in mijn hart ♥

Liefs,
Michelle

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.