24 juni was het weer zover! Ik deed voor de derde keer op rij mee aan de Cavemanrun in Valkenburg aan de Geul. Deze keer samen met mijn vriend.

Net terug van onze reis door Australië zijn we eigenlijk te laat met inschrijven voor de Cavemanrun (via mijn sportschool). Uiteindelijk hebben twee anderen afgezegd waardoor we toch mee kunnen doen. Minder fit dan vorig jaar en met spierpijn in mijn benen van de training twee dagen daarvoor, staan we op de betreffende zaterdagochtend dus aan de start. Ik zie bij aankomst overigens dat het evenement steeds groter aan het worden is. Mensen uit heel Nederland zijn hiervoor naar Valkenburg gekomen. Meedoen aan een obstacle run is blijkbaar een hele hype geworden.

Als we samen met vele anderen het startsein krijgen, beginnen we met lopen. Rennen gaat niet vanwege de drukte. De route begint met een aantal trappen. Er ontstaat dus meteen een opstopping. Eenmaal boven beginnen de obstakels. Soms is het wat druk doordat er teveel mensen tegelijk aankomen bij een obstakel, maar dit stoort me niet echt. Ik doe mee voor mijn plezier en ben sowieso niet fit genoeg om op topsnelheid het parcours af te leggen. Maar ik heb begrepen van groepen die later op de dag gestart zijn, dat de rijen echt enorm lang werden. Als je dan nog vele kilometers te gaan hebt, is dat natuurlijk geen pretje.

De route en de obstakels zijn dit jaar weer anders dan vorig jaar. Erg leuk en lekker veel afwisseling. Ook wordt er beduidend beter gelet op de veiligheid bij de grotere obstakels. Er mogen niet teveel mensen tegelijk door en er worden instructies gegeven. Heel fijn! Nog een verbetering ten opzichte van het jaar ervoor: er zijn meer waterposten! En er is zelfs bij elke waterpost gezorgd voor een kleine snack (sinaasappel en ontbijtkoek).

We klimmen over muren van 2 meter hoog, springen in enorme waterbakken, klauteren als aapjes in stellages, rennen over bospaden, zwemmen door de Geul en kruipen/glijden door de modder. Het modderspektakel eindigt met een waterval waardoor je zo goed als schoon weer verder kunt rennen. We ogen dan ook best schoon als we na anderhalf uur over de finish komen. Binnen verruilen we onze natte kleding voor droge kleding en we drinken samen een drankje om te vieren dat we het gehaald hebben. We did it! En hoewel het ‘maar’ 6 kilometer waren, zijn we toch lichtelijk vermoeid. Dus lekker naar huis om uitgebreid te douchen (het is van buitenaf niet goed te zien maar de modder zit echt overal..).

De afgelopen weken was het een hele klus om tussen de bijna 10.000 gemaakte foto’s een beetje toonbare actiefoto van mezelf te vinden. Ik heb uiteindelijk drie foto’s gevonden, die totaal niet toonbaar zijn. Ik heb echt geen moeite met foto’s van mezelf op mijn blog, maar tijdens een obstacle run worden er foto’s gemaakt zonder dat je het door hebt, in de meest oncharmante posities. Ik houd die foto’s dan ook liever voor mezelf. De (wel leuke) finish foto van mij en mijn vriend is te vinden op mijn Instagram account.

Het was in ieder geval weer super gaaf om mee te doen! Wie zie ik volgend jaar?

Liefs,
Michelle