Persoonlijk

Een leven zonder moeder…

Eerder vertelde ik al dat ik meer persoonlijke artikelen wil gaan schrijven. Mogelijke onderwerpen dwalen al een tijdje door mijn hoofd. Maar ik wist meteen welk onderwerp het eerste aan bod moest komen. Hetgeen mijn hele leven veranderd heeft: het overlijden van mijn moeder.

Toen 2017 begon realiseerde ik me dat het dit jaar al 20 jaar geleden is dat ze stierf. Ik leef al 20 jaar verder zonder haar. Iets wat ik moeilijk vind om te beseffen. Ondanks de tijd die verstreken is, voelt het namelijk als de dag van gisteren dat ze er nog was.

Ze werd ziek in 1995. Er werd borstkanker geconstateerd. Na een borstamputatie van beide borsten en chemotherapie leek het beter te gaan. Haar haar groeide terug en ze startte met een traject voor een borstcorrectie. Maar toch ging het weer mis. De kanker bleek uitgezaaid te zijn – onder andere in de hersenen – en twee jaar nadat ze ziek werd, overleed ze op 46-jarige leeftijd. Ik was toen 9 jaar.

Door mijn jonge leeftijd op dat moment, besefte ik niet helemaal wat er aan de hand was. Als kind kreeg ik niet alles mee en begreep ik veel dingen niet. Ik wist dat ze borstkanker had, maar ik kon de link toen niet leggen met een hersentumor. Jaren later, tijdens gesprekken met familie, vielen de puzzelstukjes ineens op hun plaats. Toen kwam ik er ook achter dat mijn moeder wilde dat ik zo weinig mogelijk mee kreeg van haar ziekte, dat ik kind kon zijn en me niet druk hoefde te maken. Hoe moeilijk ik het nog steeds vind om dat te begrijpen (want daardoor heb ik voor mijn gevoel tijd met haar gemist), ik accepteer haar keuze toentertijd.

Het echte besef van het verliezen van mijn moeder kwam pas toen ik wat ouder was. En toen kwamen ook de tranen. Alsof het ‘je-moeder-is-voor-altijd-weg-knopje’ ineens werd ingeschakeld. Het gemis deed toen zo’n pijn. Ik luisterde veel naar muziek en stortte mijn hart uit op papier. Met mijn vader heb ik nooit een goede band gehad. Gelukkig had ik familie en vrienden waar ik terecht kon. Toch hangt over deze hele periode een zwarte wolk. Inmiddels ben ik 29. Het heeft lang geduurd maar ik heb het verlies van mijn moeder uiteindelijk (met hulp) kunnen verwerken. Maar ik mis haar nog steeds iedere dag.

Nu vraag je je misschien af waarom ik ineens over dit persoonlijke onderwerp schrijf. Ik ben deze blog ooit gestart als hobby. En dat is het na 2,5 jaar nog steeds. Ik heb altijd bewust bepaalde aspecten uit mijn persoonlijke leven niet op mijn blog gedeeld, zoals mijn liefdesleven. Ik heb ook lang getwijfeld of ik over het verlies van mijn moeder zou schrijven. Maar mijn blog heet niet voor niets mijnreisdoorhetleven. Het overlijden van mijn moeder was het ergste wat ik ooit heb meegemaakt maar het heeft mij gevormd tot de persoon die ik nu ben. Het hoort bij mij. Het hoort bij mijnreisdoorhetleven. En daarom deel ik dit nu met je.

Ik kon vroeger moeilijk mijn gevoelens uiten en heb ze daarom altijd opgeschreven. En ook al praat ik nu gemakkelijker, door dit te schrijven voel ik weer een opluchting. Het verlies van een ouder zullen meer mensen hebben meegemaakt. Praat hierover, ook als een dierbare al lang geleden overleden is. Of schrijf je gevoelens op als je net als ik een moeilijke prater bent. Het helpt echt.

Liefs,
Michelle

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.