We staan pas om 08:30 uur op want het is een onrustige nacht geweest. Buiten hoorde we de hele tijd allerlei rare dieren geluiden en we hadden het koud (ja, koud in Toscane). Ook zijn we de enige in Le Fontanelle en het is een zeer rustige omgeving wat ons een beetje bang maakt. Ons eigen gemaakte ontbijt geeft ons weer energie. Lang leve het verse brood van de Lidl! Soort van zuurdesem brood wat we zelf in plakken snijden en beleggen met kaas of salami. NOM NOM NOM! Daarnaast nog lekker wat aardbeien en een glaasje sinaasappelsap. Het belooft een warme dag te worden. We moeten onze geplande dagtrip naar Siena overslaan vanwege de vermoeidheid, de moeilijke bereikbaarheid en de warmte in de stad. We plannen daarom een rustige dag aan het strand. Na wat research op internet kiezen we voor Vada Beach. Dat is maar 20 minuten rijden en is een aangelegd wit strand. Eenmaal daar is het anders dan we hadden verwacht. Of beter gezegd, anders dan de stranden in Nederland. Het strand is opgedeeld in stukken door middel van touwen. Er zijn gedeeltes met heel veel ligbedden en parasollen (waar je uiteraard voor moet betalen als je er gebruik van wilt maken). Op een ander gedeelte liggen boten. En tussendoor zijn er stukken leeg waar je mag liggen zonder te betalen. Daar leggen we onze badlakens en spullen neer. Het is gelukkig niet druk (het is maandag dus de Italianen zijn aan het werk). We liggen een aantal uren heerlijk te zonnen, kletsen en ontspannen. Alles wat we op dat moment even nodig hebben. De zee is mooi turkoois van kleur. Rond 15:00 uur wordt het ons wat te heet en gaan we terug naar het huisje. We zijn weer wat bijgekleurd en helemaal relaxed. Die avond eten we wederom bij BardoVino. Dit keer bestel ik tortellini en Michelle een pizza met garnalen, courgette, tomaat, pijnboompitten en mozzarella. Onze relax modus wordt op de proef gesteld als een meisje (van een jaar of 5) van een Italiaanse gezin rondom onze tafel aan het spelen is. We zien haar de kat Felix van het restaurant een schop geven. Even daarna komt ze naar ons toe, zegt iets in het Italiaans en pakt de koekjes van het schoteltje van onze tafel. Wij kijken elkaar verbaasd aan (evenals de andere gasten in het restaurant). De ouders van het meisje kijken maar zeggen niks! Gelukkig zijn we al klaar met eten dus pakken we onze spullen en rekenen binnen af. Echt absurd dat ouders hun kinderen niet corrigeren. Wandelend naar het huisje hebben we het er nog steeds over. Maar als we binnenkomen en ik de badkamer in loop ben ik het hele meisje ineens vergeten. Ik roep Michelle. Ook zij schrikt zich kapot. Er zit namelijk een salamander of hagedis (ik weet echt het verschil niet) op de muur in de badkamer. Niet iets alledaags voor iemand in Nederland. Ik weet dat ze in Italië veel voorkomen maar ik heb ze nog nooit binnen aangetroffen. En ik heb dan ook geen idee hoe je ze kunt vangen. We zien dat de auto van Marco op het terrein staat. Ik houd het beestje in de gaten terwijl Michelle Marco gaat zoeken. Ineens duikt hij op en hij komt meteen kijken. Hij moet lachen als hij de salamander/hagedis ziet. In Italië is het normaal en ze zijn niet gevaarlijk zegt hij. Maar omdat we niet kunnen slapen met de gedachte dat zo’n beestje bij ons rondloopt, probeert Marco de salamander/hagedis met een bezem via het raam naar buiten te begeleiden. En het lukt! Fiew! We bedanken hem en kunnen in ieder geval met een (soort van) gerust gevoel gaan slapen. Het was een rustige dag met een spannend einde.

Liefs,
Michelle en Michelle