Wie mijn blogs al langer leest, weet misschien nog dat ik in april 2017 meedeed aan de Vegan Challenge. Het was een maand vol openbaringen. Na die maand besloot ik geen vlees meer te eten. Maar hoe gaat het nu, bijna vier jaar later?

Geen vlees eten beviel me wel. Ik was er snel aan gewend. Mijn omgeving had wat langer nodig om eraan te wennen. Op feestjes of tijdens etentjes waren vaak alleen maar vleesopties. Ik paste me aan door zelf iets mee te nemen of te eten waar geen vlees in zat. Ik was trouwens een pescotariër. Dan eet je geen vlees maar wel vis. Iets wat bijna niemand weet.

Toen raakte ik zwanger in 2018. Ik weet nog dat ik me enorm schuldig voelde toen ik tijdens onze reis naar de USA een mega hamburger bestelde. Een hamburger van vlees! Het water liep me al in de mond bij de gedachte aan die hamburger (hallo cravings tijdens de zwangerschap!). De hamburger was overheerlijk. Maar waarom voelde ik me zo schuldig? Het voelde alsof ik mezelf en mijn omgeving voor de gek hield. En ik was bang dat anderen mij niet meer serieus namen. Na die zwangerschap heb ik vlees dan ook meteen uit mijn voeding geschrapt.

Vorig jaar bij mijn tweede zwangerschap kreeg ik weer af en toe de behoefte om vlees te eten (het zullen de hormonen wel zijn). Ook toen heb ik eraan toegegeven. Vooral boterhamworst met mosterd op stokbrood was een craving van me. Deze keer voelde ik me minder schuldig. Want als ik er behoefte aan had, zal het met een reden zijn. Ik dacht: na mijn zwangerschap stop ik er wel mee. Maar mijn jongste is inmiddels drie maanden oud en ik eet nog steeds soms vlees. Alleen in de vorm van broodbeleg als ik daar écht trek in heb.

Ik wil mezelf eigenlijk niet in een hokje stoppen maar toch zocht ik naar de juiste benaming. Ik vond de term flexitariër. Een flexitariër eet minstens één dag in de week geen vlees of vis. In mijn voedingspatroon zijn dat zeker vijf dagen in de week. Daar voel ik me nu goed bij en dat is waar het om gaat.

Let jij bewust op het minder eten van vlees?

Liefs, Michelle