Hoe gaat het in mijn situatie met zwanger zijn en geen vlees eten? Dat is een onderwerp waar ik het vandaag over wil hebben.
1 april 2017 was de dag dat ik begon met de Vegan Challenge. Die challenge heeft me doen inzien wat een bepaalde leefwijze voor positieve invloed kan hebben op het milieu. Na een maand zonder het eten van dierlijke producten, maakte ik voor mezelf de keuze om vanaf dat moment sowieso geen vlees meer te eten. We zijn inmiddels ruim een jaar verder. Hoe gaat het er nu mee?
Een jaar zonder het eten van vlees
Het niet eten van vlees is onderdeel geworden van mijn leven. Voor mij voelde het alsof het nooit anders is geweest. Er is na de Vegan Challenge een knop omgegaan en de behoefte naar vlees was weg. Klinkt heel simpel en zo simpel was het ook. Die nieuwe ‘levensstijl’ heb ik een jaar lang volgehouden.
En toen raakte ik zwanger…
Eind maart kwam ik erachter dat ik zwanger was. Er gebeurde van alles met mijn lichaam. Zo veranderde ook de behoefte aan bepaalde voedingsmiddelen. Ik kreeg ineens op sommige momenten zin om vlees te eten. Vaak zorgde de geur er alleen al voor dat ik het liefst meteen naar de supermarkt wilde rennen om het te kopen.
Hier heb ik het in het begin heel moeilijk mee gehad. Want waarom had ik ineens die behoefte? Ik voelde me er totaal niet goed bij. Telkens als ik een vlees craving had, gingen mijn gedachtes alle kanten op. Ik begon aan mezelf te twijfelen en ging de redenen waarom ik geen vlees meer at steeds weer opnieuw na. Maar op een bepaald moment had ik er genoeg van. Waarom maakte ik het zo moeilijk voor mezelf? Het is niet dat die vleesbehoefte er elke dag was. Dit is een tijdelijke situatie en ik maak mijn eigen regels.
Vanaf dat moment at ik als de behoefte er echt was, een beetje vlees. En dan vrijwel alleen als broodbeleg (met name ham of boterhamworst). Ik heb er nu vrede mee. Nu ik wat verder in mijn zwangerschap ben is de behoefte trouwens ook weer minder.
Als afsluiter een paar stukjes uit een aflevering van de tv-serie Friends. Want aan deze aflevering moest ik denken toen de behoefte aan vlees mij ineens overviel.
Liefs,
Michelle