Ik weet al mijn hele leven dat ik introvert ben. Maar pas sinds kort begint het te kriebelen om meer te weten te komen over mijn karakter en waarom ik ben zoals ik ben. Het boek ‘Ik moet nog even kijken of ik kan’ van Liesbeth Smit kwam ik tegen op Instagram en ik heb het meteen aangeschaft. Op vakantie heb ik het boek gelezen en ik herken me in veel punten die Liesbeth beschrijft. In dit artikel vertel ik er meer over.
Het introverte kind
Als kind was ik erg verlegen. Toch maakte ik goed contact met kinderen van dezelfde leeftijd en had ik veel vriendjes en vriendinnetjes. Vooral bij volwassenen voelde ik me vaak ongemakkelijk. Ik kreeg dan het gevoel dat ik iets niet goed deed als ‘rustig’ kind. Ik kan me de familieweekenden waarbij ik me het buitenbeentje voelde nog goed herinneren. Anderen waren zo aanwezig en luidruchtig. Ik viel totaal niet op. En de keer dat ik meedeed aan kindervakantiewerk en ik mijn petje nat moest maken in een bak met water en het dan op mijn hoofd moest zetten. Ik wilde het niet. Maar blijkbaar was het ruig en de anderen deden het ook. Ik moest maar gewoon meedoen werd er door de leiding gezegd. Daar heb ik me heel lang rot over gevoeld.
‘Introversie is niet hetzelfde als verlegenheid. Verlegenheid draait om onzekerheid, en de angst te worden afgewezen door je omgeving. Vaak ontstaat het door nare ervaringen.’
Jarenlang heb ik gedacht dat ik moest veranderen. Anderen waren uitbundig en overenthousiast en ik kreeg het gevoel dat dat als standaard werd gezien. Maar als ik uitbundig probeerde te doen dan voelde dat helemaal niet fijn. Waarom lukte het me niet om anders te zijn?
Introversie op de werkvloer
Inmiddels ben ik volwassen en ben ik erachter gekomen dat ik niet hoef te veranderen. Een docent van de hogeschool zei na de diploma-uitreiking tegen mij: ‘Gefeliciteerd met je diploma, maar je zult het nog moeilijk krijgen op de arbeidsmarkt.’ Ik was sprakeloos en ik wist niet waarom ze dat zei. Ze heeft me in eerste instantie bang gemaakt. Ik werd mega onzeker. Maar kort daarna heb ik het losgelaten en me voorgenomen haar uitspraak om te zetten in positiviteit. Ik wilde door mezelf te zijn én mijn best te doen aan een baan komen. En dat is me gelukt.
‘Een probleem is profilering, het meer op te voorgrond moeten treden omdat dat tegen ze wordt gezegd. Maar als de betreffende introvert wat meer op de voorgrond treedt, voelt dat vaak ongemakkelijk en onnatuurlijk.’
Ik kan nu alleen maar gissen naar wat die docent toen bedoeld heeft. Maar tijdens de acht jaar werkervaring die ik nu heb, is me wel veel duidelijk geworden. Organisaties willen vooral extraverte medewerkers. Het begint al bij het solliciteren. Jezelf verkopen is voor de meeste introverten heel ongemakkelijk. Vervolgens moet je je in een functie constant blijven profileren anders word je niet gezien (ook al verricht je goed werk). Het voelt als een eeuwig gevecht om je anders voor te doen dan dat je eigenlijk bent.
Ik heb besloten die strijd niet meer voeren. Wat ik wel wil doen is mezelf blijven ontwikkelen. Ik wil doen waar ik me prettig bij voel en soms mijn grenzen opzoeken. Door de jaren heen ben ik al ontzettend veranderd. Ik ben niet meer het verlegen meisje dat ik vroeger was. Ik ben een sociale sterke vrouw geworden. Natuurlijk zullen sommige introverte kenmerken niet veranderen. Het kost me nog steeds energie als ik in gezelschappen ben (hoe leuk het ook kan zijn) en ik laad pas op als ik tijd voor mezelf heb. Het is vooral belangrijk je leven zo in te richten dat je je daar als introvert prettig bij voelt.
Ik kan iedereen het boek aanraden. Voor introverte personen om herkenning te vinden en voor extraverte mensen om erachter te komen wat introvert zijn écht betekent. Want in de extraverte maatschappij waarin we leven is hier namelijk veel te weinig over bekend.
Liefs, Michelle